Zomaar een zondagochtend. De kerkdienst begint.

De dominee spreekt de woorden van het Votum:

“Onze hulp is in de naam van de HEER, die hemel en aarde gemaakt heeft.

Die trouw is tot in eeuwigheid en niet loslaat wat zijn hand begon.” 

Je zit in de bank te luisteren en het komt over. Je hebt genoeg gehoord en waarom zou je nog langer  blijven? Genoeg is genoeg en je staat op en gaat weer verder. Buiten bij de kerk zeg je tegen je collega:  “Mooi was dat, we kunnen er weer tegenaan!”

Gelukkig gebeurt het maar weinig dat het zo gaat. Een paar weken ging het wel ongeveer zo toen RTV Noord een item maakte in Westerbroek. Na de montage leek het alsof de verslaggever van RTV Noord zo in de kerk gezeten had en zo naar buiten ging. Eigenlijk vond ik dat wel erg mooi. Hij heeft groot gelijk, dacht ik. 

Als je beseft hebt dat je hulp van God komt, en dat die God aarde en hemel gemaakt heeft.

Als je weer weet dat Hij niet loslaat, jou niet loslaat, de wereld niet loslaat, dan kun je er inderdaad weer tegenaan.

Dan kun je er weer tegen, ook als het in het leven niet mee zit.

Dan is er hoop, hoop voor de toekomst. 

Wie op Hem die Hemel en aarde gemaakt heeft kan vertrouwen, die heeft vaste grond onder de voeten. Wie herinnerd is aan het feit dat Hij niet loslaat wat Zijn hand begon, die kan weer verder. Zijn hand die ooit in een ver en diep verleden begon aan deze wereld, aan dit universum, die hand  laat niet, nee nooit los. Hij staat aan het begin het leven, van al het leven, dus ook van jouw leven. En ja, ook dat laat Hij niet los! Geweldig, in dat besef kun je er inderdaad weer tegenaan.

Niet zo gek dus om dan direct na het begin van de dienst dan maar weer te gaan. Al is het natuurlijk mooi om langer blijven zitten en meer te ontdekken van wie deze God is, maar in essentie heb je al genoeg gehoord.

ds. Wouter van Wingerden